9 jul 2011

Doos met verdriet



Er staat een doos bij mij thuis , midden op tafel.
Vol met servies. En ik ...ik ben er helemaal niet blij mee.
De tranen lopen over mijn wangen. Ik wil dit helemaal niet ,dit servies , nog lang niet.
Wie mijn blog al langer volgt weet waar ik het over heb , zie het stukje "erfenis" : Het erf-servies wat nog van mijn overgrootmoeder is geweest, waar ook ik mijn jeugdherinneringen aan heb. Vol gebruiksporen van 4 generaties... Wat altijd te pronk stond in de keuken van mijn moeder....Ze was er zo tróts op...
Ik wist dat het ooit zover zou komen maar toch...
Mijn vader , pas overleden en mijn moeder , die de pannenkoeken bakte en ons verhaaltjes vertelde over de plaatjes, is opgenomen in een tehuis waar ze liefdevol wordt verzorgd maar nu echt van niets meer weet.
Altzheimer.
Aan ons nu de droevige taak om het ouderlijk huis leeg te ruimen. En zo staat die doos nu hier op tafel.
En ik ben er dus helemaal niet blij mee. Het had gewoon nog heel lang bij mijn ouders moeten blijven.En zij bij ons !
Maar nu moet ik het bijzetten in mijn eigen verzameling.
Het zal lang duren voor ik er weer helder naar kan kijken.
Er hangt nu nog een heel verdrietige waas over.
Maar ik zal er heel, héél goed voor zorgen , Mam !

liefs , Monique .

1 opmerking:

willy rasker zei

Maak er een doos met liefde van!
Wat moet jouw moeder vaak gedacht hebben, wanneer zij genoot van haar verzameling, wie van mijn kinderen wordt de hoeder van mijn passie en dromen? Nu ben jij het en alle herinneringen aan haar liefde en fantasie, heb je behalve in je hart, nu ook op de plank.Als mensen deze mooie stukjes bewonderen, voel je dezelfde blijheid en trots als zij.Een mooier kado kun je haar niet geven vind ik.
Ze zou nooit gewild hebben dat je je schuldig voelt naar haar en er niet voluit van kan genieten.
Maar natuurlijk blijft het triest ,zo zit de historie van oud seviesgoed vol emotionele momenten.
Sterkte en ook veel plezier.w.rasker weeber